ابزار نظر سنجی

10 : وسیله ای برای زدودن غرور
حضرت فاطمه سلام الله علیها فرمود:

فجعل الله الایمان تطهیرا لکم من الشرک والصلوه تنزیها لکم عن الکبر

خدای بزرگ ایمان را برای پاک شدن شما از شرک و نماز را برای زدودن کبر و غرور از شما قرار داده است

احتجاج طبرسی : ص 99

امام صادق علیه السلام فرمود :

قال الله تبارک و تعالی : انما اقبل الصلاه لمن تواضع لعظمتی

خداوند تبارک و تعالی فرمود : به راستی که من نماز را از کسی که در برابر عظمتم فروتنی کند قبول می کنم .

بحارالانوار : ج 88 ، ص 242

حضرت علی علیه السلام درباره ی یکی از خواص نماز و زکات می فرماید :

... اذهابا للخیلاء عنهم

نماز کبر و غرور را از بین می برد

نهج البلاغه خ 234 فراز 34

کسی که خداوند بزرگ که قدرت هستی و خالق مطلق است شناخت . و در برابر چنین خدایی به خاک افتاد دیگر جز او چیزی نمی بیند تا منشا کبر و غرور شو ، بلکه هر چه دارد اعم از فرزند و مال و زیبایی و قدرت و تمام هستی خود را از او می داند

11: قلعه ای محکم در برابر حملات شیطان :

حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف فرمود :

فما ارغم انف الشیطان شییء افضل من الصلوه فصلها وارغم الشیطان انفه

هیچ چیز بهتر از نماز واقعی . دماغ شیطان را به خاک مذلت نمی مالد . پس نماز را بخوان و دماغ شیطان را به خاک بمال

احتجاج طبرسی ص 479 - من لایحفر الفقیه ج 1 ص 315

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمود :

الصلوه .... کراهه الشیطان ...

نماز واقعی ، باعث ناراحتی شیطان است

خصال ابواب 29 گانه - بحارالانوار ج 79 ص 232 - مستدرک الوسایل ج 1 ص 180 چاپ قدیم

حضرت علی علیه السلام فرمود :

الصلوه حصن من سطوات الشیطان

نماز سد ( محکمی ) در برابر حملات شیطان می باشد

غرور الحکم : ص 107

حضرت علی علیه السلام فرمود :

الصلاه حصن الرحمان و مدحره الشیطان

نماز ( واقعی و با حضور قلب ) قلعه محکم خداوند و دور کننده شیطان است ، همان

12: باعث از بین رفتن غم و غصه

امام صادق علیه السلام فرمود :

ما یمنع احدکم اذا دخل علیه غم من غموم الدنیا ان یتوضا ثم یدخل المسجد فیرکع الرکعتین یدعو الله فیها اما سمعت الله تعالی یقول : ( استعینوا بالصبر و الصلوه )

وقتی غمی از غم های دنیا بر یکی از شما وارد شد وضو بگیرید سپس داخل مسجد شود و دو رکعت نماز بخواند مگر جزی این است که خداوند بزرگ می فرماید : به کمک صبر ( روزه) و نماز از خداوند سبحان یاری بجویید

مجمع البیان ج 1 ص 101